(S)Pionieren is een project dat kunstvakdocenten samenbrengt met ouderen(zorg). CKE en Vitalis werken al jaren fijn samen in mooie projecten in de ouderenzorg. Werken met ouderen vraagt om specifieke kennis vraagt van kunstvakdocenten. Om onze docenten duurzaam op te leiden zijn CKE en Vitalis gestart met (S)Pionieren. Daarbij krijgen docenten de unieke kans om de wereld van de ouderen(zorg) van heel dichtbij mee te maken in de huizen van Vitalis.
Samen met onderzoeksinstituut Nivel en Vitalis wordt onderzicht hoe docenten het beste kunnen worden opgeleid voor deze doelgroep. Doel is uiteindelijk een cursis te ontwikkelen voor kunstvakdocenten, die helemaal aansluit op de doelgroep ouderen. Lees meer over (S)pionieren.
"Als theatermaker ging ik (s)pionieren bij het woon-zorgcentrum De Horst/Kronehoef van Vitalis. (S)pionieren, een combinatie van spioneren en pionieren, betekende dat ik me zoveel mogelijk onderdompelde in alles wat er leeft in het woon-zorgcentrum om uiteindelijk te zoeken naar een manier van theater maken die zou aansluiten. Toen ik in gesprek raakte met een man bij kleinschalig wonen vertelde hij me: ‘als je jong bent kun je het je niet voorstellen dat je op een dag niet meer zelf kunt douchen’.
Dat raakte me zo, omdat hij gelijk had. Ik kon me niet inbeelden hoe het is als je zelfstandigheid afbrokkelt en je moet gaan vertrouwen op de ander. Ik besloot dat ik moest blijven logeren als ik dit echt wilde leren. Tot mijn verbazing werd binnen no-time een logeerkamer geregeld, liep ik met een stapel beddengoed door de gangen en was ik zelfs de trotse eigenaar van een rollator voor het weekend."
"Om echt te ervaren hoe het is als je lichaam niet meer helemaal meewerkt, probeerde ik me fysiek in een 88-jarige te verplaatsen. Een liefdevolle aanraking op mijn rug bij het gaan zitten in de huiskamer, zorgde al voor een glimlach op mijn gezicht. Nooit eerder had ik me beseft hoe belangrijk het is je nuttig te kunnen voelen: een wortel schillen of servet vouwen was een activiteit die ik graag aangreep.
Vervolgens lukte het me al starend naar de witte muur in mijn kamer niet de gedachtes te onderdrukken dat ze me misschien toch vergeten waren. En bij het optillen met de tillift overviel me het gevoel van overgave. Ik voelde me kwetsbaar, maar de ander gaf me steeds opnieuw vertrouwen. Als deze tijdelijke verplaatsing in iemand van drie keer mijn leeftijd me heeft gebracht dat ik iets beter ben geworden in de kunst van het zorg leren ontvangen, wat heeft het leven ons dan nog meer te leren?"
